ابهام در ماجرای سقوط هواپیمای خبرنگاران بعد 17 سال
به گزارش مجله 90 جعبه، شاید کمتر کسی 15 آذر ماه سال 1384 را امروز، بعد از 17 سال هنوز به یاد داشته باشد؛ روزی که 94 مسافر پرواز هواپیمای نظامی c 130 در پی سقوط هواپیما، جان خود را از دست دادند. اگرچه زمانی طولانی از حادثه می گذرد، اما ابعاد آن هنوز برای بعضی خانواده های این عزیزان مبهم است.
به گزارش ایسنا، سقوط هواپیما از آن دسته حوادث تلخی است که هر مخاطب ای را آزرده نموده و به فکر فرو می برد. فکرِ اینکه خانواده قربانیان چه رنجی را تحمل می نمایند؟ حقیقت روشن می شود یا خیر؟ چرا حادثه اتفاق افتاده است؟ چه کسی مقصرِ حادثه بوده و ....
امروز زمانِ مرور کردنِ قصه یکی از هواپیما هایی است که برای جانِ اهالی رسانه گران تر تمام شد. طبق روند معمول هر رویداد دیگری، ماجرا از دعوت نامه ای آغاز می شود که چند روز قبل از حادثه برای رسانه ها فرستاده شد.
در مجموع 68 نفر از اهالی رسانه برای پوشش خبری یک رزمایش راهی بندرعباس می شوند، تا از آنجا به چابهار بروند. مقدمات برای سفر آماده شده و هواپیمای ترابری ارتش جمهوری اسلامی ایران با مدل C-130 ماموریت انتقال خبرنگاران را برعهده گرفته است. درست زمانی که همه آماده سفر هستند، هواپیما پنج ساعت تأخیر می نماید و مسافران بالاخره راهی می شوند.
چیزی از بلند شدن هواپیما نمی گذرد که نقص فنی در یکی از چهار موتور هواپیما مسافران را وحشت زده می نماید. هواپیما تغییر جهت می دهد و دوباره به سمت فرودگاه مهرآباد بازمی شود، اما با یک موتور خاموش سه کیلومتر نزدیکتر از باند فرودگاه و در شهرک توحید تهران سقوط می نماید.
شاید اگر زمانی که هواپیمای c 130 سقوط کرد، اینترنت و شبکه های اجتماعی به مقدار امروز گسترده بودند، می توانستیم به جواب های دقیق تری از سوالات مرتبط با این حادثه دست پیدا کنیم. شاید هم علت اینکه بعضی عقیده دارند این حادثه زود از فکر ها پاک شده، همین کم بودنِ ضریب نفوذ اینترنت در آن دوران است.
روزها، ماه ها و سال ها سپری شده و امروز خیلی دیرتر از آن است که به می توانستیم ها درباره سقوط هواپیمای c 130 فکر کنیم. 15 آذر ماه سال 1401 روزی است که باید بپرسیم: چرا هنوز هم ابعاد پرونده سقوط هواپیمای c 130 برای بعضی از خانواده ها مبهم است؟
محمدحسن قریب عکاسِ ایسنا بود که در همین حادثه به همراه اسماعیل عمرانی و بسیاری از عکاسان و خبرنگاران دیگر جان خود را از دست دادند. خواهرِ او در هفدهمین سالگردِ این حادثه، تلخی حادثه را چنین توصیف می نماید: نمی دانم چه بگویم. با اینکه مدت زیادی از این حادثه می گذرد، اما هنوز فراموشش نکردم. یک لحظه هم اگر به آن فکر کنم، واقعا شاید بغض کنم. برای من همه زندگی ام بود.
او از روندِ رسیدگی به پرونده گله می نماید: به نظر من که هنوز هم ابعاد این پرونده مبهم است و هیچ چیز آن تعیین نیست. چیزی که ما امضا کردیم، واقعا رضایتنامه نبود. صرفا بخاطر این بود که به ما گفته شد دیه ر اگرفتید، رضایت دهید، اما آن واقعا رضایتنامه نبود.
راضیه قریب، خواهر شهید حسن قریب، عکاس ایسنا در این باره می گوید: ما از طرف بنیاد شهید پیگیر پرونده هستیم، متاسفانه پس از دستور رییس قوه فضاییه آنطور که ما انتظار داشتیم به این پرونده رسیدگی مجدد نشد؛ ما شکایت جدیدی مطرح کردیم و پیگیر آن در دیوانعالی کشور هستیم و امیدوارم کمیسیون ها و کمیته هایی که باید آن را آنالیز نمایند زودتر به وظایف خود رسیدگی و حکم نهایی را صادر نمایند.
خواهر، برادرش را در ادامه چنین توصیف می نماید: خیلی پرتلاش، خیلی باهوش و اینکه عصای دست بابا بود.
سال هایِ زیادی است که خبرنگارانِ قربانی این حادثه از جهان خداحافظی نموده اند. سال هاست که دیگر خبر تهیه نمی نمایند یا به عکاسی نمی روند. آن ها سال هاست که با خانواده های خود خداحافظی نموده اند و امروز نوبت ما است که بنویسیم، پرسش کنیم و با ابزاری که حالا در اختیارمان قرار گرفته، مطالبه گری را فراموش نکنیم. مطالبه ای که الزاما یک پرسش اساسی را دربرمی گیرد: چرا هنوز هم ابعاد پرونده برای بعضی خانواده ها مبهم است؟
منبع: فرارو