چگونه زبل تر از چت جی پی تی باشیم؟ - مجله 90 جعبه

به گزارش خبرنگاران به نقل از واشنگتن پست، شاعران کاملا بر خلاف کلیشه آموزش می بینند تا زبانی را اختراع و دوباره ابداع نمایند تا به بیان تازه ای از اضطراب، شادی و شگفتی مان برسند. اگرچه شاعران بر مسائل وجودی غم انگیز ما تمرکز می نمایند اولین کار شاعر این است که زبان را از رکود ملال آور بودن خارج سازد. از چت جی پی تی بخواهید برای تان شعر بسراید. ما این کار را انجام دادیم و الگوریتم آن از واژه ما بیش از مقدار استفاده نموده بود. این بدان معناست که برنامه های مبتنی بر هوش مصنوعی هر مقدار هم که بتوانند انتخاب واژه برای بیان مطلب و نحو را به شکلی بسیار گزینشی از شعر هر انسانی تقلید نمایند به درونیات خاص ما انسان ها دسترسی ندارند. برنامه ها و ابزار های مبتنی بر هوش مصنوعی نمی توانند چهره افرادی را که هر انسانی دوست شان داشته یا از آنان رنجیده خاطر است را به خاطر آورند. هم چنین، آن برنامه ها و ابزار ها نمی توانند نام افرادی که به آن فرد آسیب وارد ساخته اند یا به او احتیاج داشته اند را به خاطر آورد. چت جی پی تی هرگز نمی تواند اضطرار شدید انتظار برای تماس از سوی متخصص سرطان، رطوبتی که از پنجره وارد می گردد، دود ناشی از کباب پختن یا ملودی مادران برای بچه ها شان را احساس کند.

در اینجاست که ضعف نهایی چت جی پی تی آشکار می گردد و این که از زندگی چیزی جز آن چه از ما می آموزد نمی داند و برای یادگیری به زبان ما احتیاج دارد. با این وجود، در جایی که این مدل زبان کوچک غیرمعمول و بدون الگو است ماشین ها نمی توانند به ما یاری نمایند. شاعران بیش تر به احساسات و ایده ها توجه می نمایند در حالی که هیچ الگوریتم بی پیکری نمی تواند آن را تجربه یا ابداع کند. این به معنای بیان تجربه در کلمات و جملات لمسی، همدلانه و اصیل است. این بدان معناست که با شرکت در کلاس های نویسندگی خلاق، موسیقی، تئاتر، نقاشی و پایکوبی با مطالعه و خلق ادبیات و هنر بعضی از این کار ها را بیاموزیم آن فعالیت های ظاهرا بی معنی که نهاد ها و مراکز فرهنگی و دانشگاهی مان به طور فزاینده ای از آن غفلت ورزیده اند. این به معنای به کارگیری درس های آموخته شده برای ابداع راه های تازه و انسانی تر برای استفاده از فناوری به منظور پاسخ دادن به نگرانی های انسانی و حل بحران های انسانی است.

هوش مصنوعی برای پزشکان، برنامه نویسان، مهندسان و وکلای ما نیز از راه رسیده است. با این وجود، حتی در این رشته ها نیز مسیر های شغلی که با هوش مصنوعی در هم تنیده می شوند متعلق به کسانی است که به مقدار کافی مبتکر هستند تا از فناوری به روش هایی استفاده نمایند که هیچ الگوریتمی قادر به تقلید یا پیش بینی آن نیست. بنابراین، بگذارید بات ها وارث زبان مرده، تفکر کسل نماینده و مشقت های محل کار ما شوند. بگذارید بقیه آن متعلق به ما باشد. هر آن چه در آن آینده واقعی و سورئال می سازیم باید تکرار نشدنی، انسانی و واقعی باشد یعنی چیزی شبیه به یک شعر باشد.