کتاب تنها گریه کن به چاپ 171 رسید - مجله 90 جعبه

تنها گریه کن، نوشته اکرم اسلامی است و در انتشارات حماسه یاران به چاپ رسیده است. این کتاب روایتی مادرانه، عاشقانه و خواهرانه از بانویی است که فقط یک سال درس خوانده و در پانزده سالگی عروس خانه اوستا حبیب شده است. در بیست و یک سالگی محمد چند ماهه اش را به خاطر منژیت مغزی جواب کردند، مریم یک سال و نیمه اش را سه بار در بیمارستان شکستند و دوباره گچ گرفتند و...

اشرف سادات یک زن معمولی است که در تمام مراحل زندگی اش سعی نموده منفعل نباشد و به قدر و مقدار خودش قدمی بردارد.

بخشی از کتاب تنها گریه کن را در ادامه می خوانیم:

یک وقت هست آدم با خانوادهٔ شوهرش مسئله ای ندارد و فقط رفت وآمد می نماید، یک وقت هست که با خانوادهٔ شوهرش صمیمی می گردد، خودمانی و خانه یکی؛ محبتشان را به دل می گیرد. ما این شکلی بودیم. من هرچه ازشان دیدم، خوبی و صمیمیت بود. همراه دوتا جاری دیگرم و مادرشوهرمان توی یک خانه زندگی می کردیم. روزمان تا آمدن مردها، دور هم می گذشت.نوعروس بودم، ولی مستقل. چند ماه اول، پخت وپزم از مادرشوهرم جدا بود. خودم خواستم و سفره یکی شدیم. گفتم: دو نفر ماییم، دو نفر شما، آن هم توی یک خانه. چرا دوتا سفره پهن کنیم؟

عروسِ ده ماهه بودم که دخترم به جهان آمد. پدرشوهرم، اولْ بزرگِ خانواده خودش بود، بعد فامیل. بزرگ تری اش هم فقط به سن وسال و ریشِ سفیدش نبود؛ آن قدر دلسوز و مهربان بود که خودش و حرفش روی چشممان جا داشت. نام بچه را گذاشت فاطمه و ما هم روی حرفش حرف نزدیم.

حبیب مرد زحمت کشی بود. صبح زود می رفت سر ساختمان و آخر شب خسته برمی گشت. بنایی کار راحتی نبود. اصلش، هیچ کاری راحت نیست. مردها صبح به صبح می رفتند و آخر شب به سختی خودشان را تا خانه می کشاندند. یک لقمه غذا خورده و نخورده، چشمشان گرم خواب می شد. گاهی برای کار و کاسبیِ بهتر می رفت یک شهر دیگر و روزها می گذشت و ازش بی خبر بودم. من می ماندم و فاطمه که برایم مثل عروسک بود. حسابی سرم را گرم نموده بود؛ منتها مریضی ام خوب نشده بود و بقیه خیلی مراقبم بودند. عزیز، بیشتر از همه غصه می خورد و فکرش مانده بود پیش من. گاهی که می رفتم خانه شان، احوالم را خبر می گرفت و مدام از دیروز و روز قبلش می پرسید. باید خیالش را راحت می کردم که خوبم، ولی هم او و هم بقیه، می دانستند ازحال رفتنِ من خبر نمی نماید. می گفت: اگه بی هوا وقتی بچه تو بغلته بیفتی، من چه خاکی به سر کنم؟

همه می ترسیدند که وقتی می افتم، سرم به جایی بخورد و دردسر گردد؛ این بود که با اوستا حبیب صحبت کردیم و قرار شد برویم طبقه بالای خانه آقاجانم زندگی کنیم. این طوری خیال آن ها هم راحت بود؛ مادر و خواهرهایم دور و برم بودند. همان جهیزیه مختصر را بستیم و خانه نو بازشان کردیم.

هر طوری بود، سرم را گرم می کردم. وقت که اضافه می آوردم و بچه خواب بود، گاهی مشغول خیاطی می شدم. یک بلوز ساده برای خودم یا فاطمه می دوختم و کلی ذوق می کردم.