پل لندن چطور به آمریکا فروخته شد؟ - مجله 90 جعبه

برای قرن ها، بچه ها در مدرسه ها و مهدکودک ها آواز پل لندن دارد فرو می ریزد (London Bridge is falling down) را خوانده و با آن رقصیده اند. ولی وقتی مهندس ها در اوایل دهه 1900 میلادی متوجه شدند که پل لندن واقعا در حال فرو ریختن است، دیگر موضوع خنده داری نبود.

این پل سنگی تنها کمی بیشتر از صدسال عمر داشت و شلوغ ترین نقطه شهر لندن بود که حدود 8000 فرد پیاده و 900 وسیله نقلیه در هر ساعت از روی آن عبور می کردند. گروه آنالیز کنندگان متوجه شدند که پل به آرامی در حال فروریختن است؛ نزدیک به یک سوم سانتی متر در هر سال! وقتی مقدار گیری ها در سال 1924 انجام شد، فهمیدند که بخش شرقی پل تقریبا 9 سانتی متر پایین تر از بخش غربی آن است. چهار دهه گذشت تا اینکه شورای شهر توانست در این مورد تصمیم گیری کند.

ایوان لوکین (Ivan Luckin ) یکی از اعضای شورای شهر پیشنهاد کرد که به جای تخریب پل آن را بفروشند. پیشنهاد او ابتدا با شک و تردید رو به رو شد، ولی پس از مدتی آنالیز، شورا موافقت کرد که پل را به فروش بگذارند. این موضوع در سال 1967 رخ داد.

در ماه هایی که گذشت، افراد زیادی برای پرسش در خصوص پل به شهرداری آمدند، ولی هیچ پیشنهاد تجاری در کار نبود. خاتمه، پنج روز پیش از اتمام فرصت خرید، آقای لوکین داوطلبانه به قصد فروش پل به آمریکا رفت.

در یک کنفرانس خبری در تالار بازرگانی آمریکا-انگلیس، وقتی یک روزنامه نگار پرسید: با توجه به اینکه پل خیلی قدیمی نیست (در سال 1832 ساخته شده) و هیچ خانه ای روی آن نیست، پس چه ویژگی خاصی دارد؟ آقای لوکین پاسخ داد:

پل لندن فقط یک پل نیست، میراثی دو هزار ساله از تاریخی است که به قرن اول پس از میلاد و لندن قدیم برمی گردد.

کمی بعد، رابرت مک کولچ (Robert McCulloch) تاجر اهل استان میسوری در آمریکا، قرارداد 46.2 هزاردلاری برای خرید پل را امضاء کرد. چندین سال قبل از آن، مک کولچ هزاران متر مربع از زمین های نزدیک دریاچه آریزونا در شهر Lake Havasu را از دولت گرفته بود. این دریاچه شامل حجم خیلی زیادی آب بود که به خاطر سدی که روی رودخانه کلرادو ساخته شده بود، ایجاد شده بود. در چنین شرایطی مک کولچ می خواست زمین ها را توسعه دهد. او انجمن شهر Lake Havasu را در همان منطقه تشکیل داد، ولی مسئله ای که با آن رو به رو بود، اطمینان دادن به مشتریان زمین ها در خصوص دورنمای آینده آن ها بود.

وقتی شریک تجاریش با او در خصوص پل لندن صحبت کرد، هر دو به این نتیجه رسیدند که این پل دقیقا همان چیزی است که شهر Lake Havasu برای تبدیل شدن به یک منطقه توریستی به آن نیاز دارد.

بنا= با ارتفاع حدود 290 متر و وزن 33000 تن، قطعه به قطعه جدا و در صندوق هایی بسته بندی شد و در آخر به وسیله کانال پاناما (Panama Canal) به ساحل لانگ (Long Beach) در کالیفرنیا فرستاده شد. از ساحل لانگ، قطعه های گرانیتی با ماشین های بارکش به مقصد فرستاده شدند. تنها همین جابجایی قطعات پل برای مک کولچ هفت میلیون دلار هزینه برداشت.

سپس تکمیل پروژه بازسازی بنا آغاز شد. خوشبختانه همه چیز به طور دقیقی برنامه ریزی شده بود. قبل از تخریب، کارگران به دقت هر سنگ را شماره گذاری نموده بودند، در نتیجه عملیات بازسازی (که سه سال به طول انجامید) بدون هیچ مشکل جدی پیش رفت. طبیعی بود که برخی قطعات سنگ ها در طول جابجایی آسیب دیدند و باید با سنگ های گرانیت محلی جایگزین می شدند. برای اینکه به سنگ های جدیدتر چهره ای قدیمی داده گردد، با دوده حاصل از سوختن نفت پوشیده شدند.

برای اطمینان از مقاومت پل در برابر ترافیک بالا، یک حفره مرکزی از جنس فولاد و بتن آرمه درست می شد و بلوک های گرانیتی قدیمی روی آن قرار داده می شد. چون هیچ رودخانه ای در شهر نبود؛ پل، روی زمینی خشک ساخته شد، اما درست زمانی که عملیات نزدیک به خاتمه بود، یک کانال یک و نیم کیلومتری در زیر پل ایجاد شد و آب از دریاچه هاواسو (Lake Havasu) به داخل آن راهنمایی شد.

پل لندن رسما در 10 اکتبر 1971 با هیاهوی زیادی افتتاح شد. آتش بازی، رژه، تفریح، رها کردن نمایشی صدها بادکنک و پرنده های سفید و مهمانان ویژه و اشخاص بزرگی مثل شهردار لندن، همه و همه آنجا بودند.

ریسک مک کولچ نتیجه داد و فروش زمین در شهر Lake Havasu به سرعت بالا رفت. جمعیت شهر که در سال دهه 1960 فقط چند صد نفر بود در 1974 به ده هزار نفر افزایش یافت. در آن سال، پل نزدیک به دو میلیون جهانگرد را به شهر آورد. امروزه 52,000 نفر در شهر Lake Havasu ساکن هستند. برای آن ها پل فقط بخشی از زندگی روزمره است که جهت رفت و آمد به تفرجگاه ساحلی را فراهم می نماید و رانندگی روی پل لندن جذابیت روزهای گذشته را ندارد.